Nie dotrwałem do końca seansu, ponieważ nie lubię jak robi się ze mnie idiotę. Poza tym temat filmu nie jest odkrywczy. Było tysiące produkcji o sympatycznej żydowskiej rodzinie, nierozumianej i nieakceptowanej przez otoczenie. Nierozumianej, bo przecież genialny Bernie Madoff miał jedną słabość, chciał wszystkim zrobić dobrze. Że nie wyszło? Romantyczni bohaterowie z reguły kończą tragicznie. Przypadek Madoffa przypomina mi historię innego „króla”, Chaima Rumkowskiego z łódzkiego getta. We wrześniu 1942 roku wynegocjował on z Niemcami wydanie do obozów śmierci 20.000 dzieci, chorych i starców. „Odciął gałęzie, żeby ocalić pień”. Tutaj mamy tę samą sytuację. Na Berniego donosi syn, a Bernie bierze całą odpowiedzialność na siebie. Rodzina jest zabezpieczona, pozostaje tylko za kilka lat ocieplić jej wizerunek książką lub filmem. Oczywiście syn Berniego, mimo że jest dyrektorem, prezesem itp. itd. o niczym nie wie. Nie zdaje sobie sprawy nawet z tego, że wyprowadzanie z firmy skradzionych pieniędzy jest przestępstwem. Musi mu to wyjaśnić prawnik, archetypiczny mędrzec. Maklerzy w open space też nie wiedzą, że są tylko dekoracją, bo Bernie od kilkunastu lat nie przeprowadził żadnej transakcji. Nikt nic nie wie, więc za kradzież 50 miliardów dolarów odpowie tylko jeden starzec. Niesamowite!
Film ma jednak pewną niewątpliwą zaletę. Pokazuje, że prawdziwe transakcje przeprowadza się w kanciapie na „17 piętrze”, do której przychodzi się w koszulce i dżinsach. Reszta jest złudzeniem tworzonym na potrzeby tłuszczy.